Żartował zawsze, że ciągnie się za nim rola Brunnera i że filmy takie jak "Yokmok", w których zagrał główną rolę, kończyły się klapą. Był to oczywiście przejaw skromności wielkiego artysty. Emil Karewicz pojawiał się w epizodach już w pierwszych powojennych filmach: w "Warszawskiej premierze" i "Młodości Chopina". Jego droga aktorska rozwijała się więc niemalże równolegle z historią powojennego kina. Rzadko zdarza się aktor o tak charakterystycznym, pięknym i mocnym głosie. Dzięki niemu Emila Karewicza nie dało się pomylić z nikim innym. A przy tym reprezentował on typ aktorstwa niezwykle filmowego, a więc oszczędnego w środki, operującego znaczącym spojrzeniem i minigestem. O takich artystach, jak Emil Karewicz mówi się zawsze jako o ludziach wielkiej kultury, którzy także wielką kulturę tworzą. (PŚ)