Lutek Danielak, szósty czy siódmy w hierarchii wodzirejów-konferansjerów w wojewódzkim oddziale Estrady, obsługuje imprezy dla dzieci i rencistów, wieczorki w restauracjach z dancingiem, zabawy szkolne. Mieszka w wynajętym pokoju u Romka, kolegi z pracy. Stawia pierwsze kroki, ale za wszelką cenę pragnie się wybić. Przekonany, że reprezentuje nie gorszy poziom zawodowy niż starsi koledzy, ubiega się o prowadzenie prestiżowego balu z okazji otwarcia hotelu Lux. Pomoc obiecuje mu –
w ramach hasła „stawiamy na młodych”– dyrektor Wydziału Kultury. Lutek jednak postanawia na wszelki wypadek skutecznie wyeliminować konkurentów, stare wygi Sikorę, Majera, Lasotę, Myśliwca. Składa anonimowe donosy, posługuje się szantażem, oszukuje i zdradza przyjaciół, okrada byłą żonę, świadczy usługi seksualne emerytce, byłej sekretarce Estrady, w zamian za informacje o Sikorze, odstępuje swoją dziewczynę wpływowemu pracownikowi Polmozbytu za talon na samochód dla Myśliwca. Podstępnie eliminuje Romka, który konferansjerkę ma już potwierdzoną. Jego zabiegi okazują się niepotrzebne: dyrektor pamiętał o obietnicy i Lutek poprowadzi bal miejscowych dygnitarzy. Jest w swoim żywiole, tylko Romek bez słowa wymierza mu cios pięścią w twarz.

Pierwszy film nurtu „kina moralnego niepokoju” lat 1977-1981, drapieżny obraz środowiska estradowego i studium bezwzględnych metod walki zwanej „siłą przebicia” w osiąganiu materialnego sukcesu. Jedna z najwybitniejszych kreacji Jerzego Stuhra.

Jan Słodowski, Leksykon polskich filmów fabularnych, Warszawa 1996

zobacz też:

Jak reżyseruję film: cele i środki, Feliks Falk, „Kino” 1978, nr 12

Kino odmowy moralnej, Mariusz Gulczyński, „Kino” 1980, nr 7

Zła gorączka, Ryszard Koniczek, „Kino” 1978, nr 7

Stuhr, Aleksander Jackiewicz, „Kino” 1980, nr 9

Kino Moralnego Niepokoju – kanon, Tadeusz Lubelski, "Historia kina polskiego 1985-2014", Kraków 2015