Maria Malicka była córką pracownika technicznego Teatru im. Słowackiego, więc występowała tam już jako dziecko (m. in. w Dziadach Adama Mickiewicza). Uczęszczała na pensję sióstr Prezentek. Po ukończeniu Szkoły Dramatycznej przy Instytucie Muzycznym w Krakowie występowała w Teatrze im. Słowackiego, a następnie została zaangażowana do pierwszego zespołu Teatru Bagatela, gdzie pozostała do końca sezonu 1922/23. Potem przeniosła się do Warszawy, gdzie grała m. in. w Teatrze Małym (1923-1929), Polskim, Narodowym (1932-1934) i Letnim. W styczniu i w lutym 1931 roku grała gościnnie w teatrzyku Morskie Oko w rewii Hallo! Malicka i Sawan. Od roku 1935 do końca sezonu 1938/39 prowadziła własny Teatr Malickiej (początkowo wspólnie z mężem, Zbigniewem Sawanem), mieszczący się najpierw przy ul. Karowej, a później w kamienicy przy ul. Marszałkowskiej 8 (dziś w tym miejscu działa TR). Na sezon 1939/40 została zaangażowana do Teatru Narodowego.

Podczas okupacji Maria Malicka była kelnerką w kawiarni U Aktorek, a następnie w latach 1941-1944 występowała w jawnym Teatrze Komedia. Po wojnie została ukarana przez ZASP za grę w jawnym teatrze i bliskie stosunki z Niemcami. Mimo ogromnej popularności, nie otrzymała pozwolenia na grę na scenach stołecznych. Grała w Szczecinie, Bielsku-Białej. W latach 1951-1956 grała w Teatrze Powszechnym w Łodzi. W 1957 powróciła do krakowskiego Teatru im. Słowackiego, gdzie grała do emerytury (1971). Zagrała tu wiele wybitnych ról, m.in. Arkadinę w Czajce Antoniego Czechowa, Christine w dramacie Żałoba przystoi Elektrze Eugene'a O'Neilla, Rollinsonową w Dziadach Adama Mickiewicza czy Radczynię w Weselu Stanisława Wyspiańskiego. Sporadycznie występowała we Wrocławiu, Łodzi, Częstochowie i Rzeszowie. W Warszawie na scenie pojawiła się tylko raz: w 1964 roku w teatrze Komedia w reżyserowanej przez siebie sztuce Adela i stressy Pierre'a Barilleta i Jeana Gredy'ego. W 1980 roku w Teatrze Telewizji zagrała Kornelię w dramacie Klik-Klak Jarosława Abramowa-Newerly'ego. Zmarła w Krakowie 30 września 1992.

W 1923 roku po raz pierwszy pojawiła się na ekranie w roli prostytutki w filmie Niewolnica miłości. Wbrew zachwytom krytyki, Malicka nie była ze swego debiutu zadowolona i na kilka lat zrezygnowała z pracy w filmie. Na początku 1926 roku była współzałożycielką, obok m.in. Kazimierza Junoszy-Stępowskiego i Danny Kadena, towarzystwa filmowego Warszawska Unia Artystyczna. Miała zagrać główną rolę w filmie Historia trzech stolic, jednak towarzystwo szybko rozpadło się. Na ekran Malicka powróciła w 1927 roku w filmie Zew morza. Krytyka chwaliła ją za temperament, wdzięk i pewność oraz fotogeniczność, choć podkreślano, że rola nie dawała jej pełnego pola do popisu. W filmach Mogiła nieznanego żołnierza (reż. Ryszard Ordyński, 1927) i Dzikuska (reż. Henryk Szaro, 1928) obsadzono ją w rolach młodziutkich uczennic, co nie wypadło zbyt pomyślnie. Po wielkim sukcesie w roli wiejskiej dziewczyny, porwanej i wywiezionej przez handlarzy kobietami za granicę w filmie Szlakiem hańby (reż. Mieczysław Krawicz, Zbigniew Gniazdowski, 1929) powierzono jej główną rolę kobiecą w Janku Muzykancie, w którym to filmie po raz pierwszy na ekranie zaśpiewała. Recenzenci doceniali jej mocny i dźwięczny głos. Rola w niezbyt udanym filmie Niebezpieczny raj (reż. Ryszard Ordyński, 1931) zniechęciła ją na dłuższy czas do występów przed kamerą. W 1936 pojawiła się w epizodycznej roli w filmie Pan Twardowski (reż. Henryk Szaro). Dwa lata później miała wystąpić w głównej roli w kolejnym filmie Henryka Szaro Sezonowa miłość, jednak z przyczyn finansowych do realizacji filmu nie doszło. Do wybuchu wojny Malicka nie zagrała już żadnej roli filmowej. Po wojnie wystąpiła jedynie w roli sprzątaczki w filmie Jerzego Skolimowskiego Bariera.

W drugiej połowie lat dwudziestych nagrała kilka płyt z recytacjami (m.in. A gdy poszedł król na wojnę Marii Konopnickiej, Bajka o Kasi i królewiczu) i melodeklamacjami (np. Róże Herbaczewskiego do muzyki Fryderyka Chopina lub Na Anioł Pański Kazimiera Przerwy-Tetmajera do muzyki Mieczysława Karłowicza). Jesienią 1934 roku nagrała dla firmy Odeon płytę z piosenkami z wystawianej w Teatrze Letnim komedii muzycznej Domek z kart (tytułową Domek z kart oraz Jedno małe kłamstwo).

Maria Malicka niejednokrotnie występowała przed mikrofonem Polskiego Towarzystwa Radiotechnicznego, a później rozgłośni warszawskiej Polskiego Radia. W 1925 roku brała udział w audycji z okazji Święta Konstytucji - była to pierwsza audycja transmitowana masowo przez liczne megafony w sklepach i na ulicy. 22 czerwca 1927 roku wystąpiła w pierwszym akcie Kordiana, zaadaptowanego dla radia przez Aleksandra Węgierkę z okazji sprowadzenia do Polski prochów Juliusza Słowackiego.

Renata Wąsowska
źródło: www.nitrofilm.pl