Pola Negri urodziła się 3 stycznia 1897 roku w Lipnie. Kiedy miała kilka lat, wraz z matką przeprowadziły się do Warszawy. Jeszcze jako dziewczynka dostała się do szkoły baletowej przy Operze Warszawskiej. Zadebiutowała w zbiorowej scenie w Jeziorze łabędzi, a następnie jako solistka w roli lalki w balecie Copppelia. Z powodów zdrowotnych musiała rozstać się z baletem, została za to przyjęta do Szkoły Aplikacyjnej przy Warszawskich Teatrach Rządowych. W tym okresie przyjęła pseudonim Pola Negri (od nazwiska ulubionej poetki, Włoszki Ady Negri). Dzięki ogromnej pracowitości (trzyletni kurs ukończyła w ciągu roku) szybko osiągnęła bardzo dobre efekty. Równocześnie pobierała lekcje gry aktorskiej u Teodora Rolanda i Honoraty Leszczyńskiej. Zaraz po ukończeniu studiów aktorskich została zaangażowana do Teatru Małego, gdzie zadebiutowała rolą Anieli w Ślubach panieńskich Aleksandra Fredry. Niedługo potem została zaangażowana przez cieszący się wielką renomą teatr Rozmaitości. Grała główne role w przedstawieniach (m.in. w Dzikiej kaczce).

W 1914 roku Podpisała długoterminowy kontrakt z Aleksandrem Hertzem, dyrektorem wytwórni filmowej Sfinks. Jej role teatralne, a potem także filmowe przyciągnęły uwagę reżyserów i producentów niemieckich. Pola Negri wystąpiła w ośmiu polskich filmach, po czym w 1917 zerwała kontrakt ze Sfinksem i wyjechała do Niemiec. Występowała tu w Deutsches Theater w Berlinie, m.in. w pantomimie Sumurun, w której niedawno święciła triumfy w Warszawie. Grała także w filmach wytwórni Saturn-Film i UFA, m.in. Madame Dubarry, Carmen, czy Górska kotka. Szybko zrobiła karierę i stała się europejską gwiazdą. W okresie niemieckim, czyli w latach 1917-1923 zagrała w 20 filmach.

W 1923 ruszyła na podbój Hollywood. Została zaangażowana przez wytwórnię Paramount-Pictures. Zdobyła światową sławę, stała się symbolem seksu (była pierwszą kobietą, która publicznie pokazała się z pomalowanymi na czerwono paznokciami u stóp), głośne były jej romanse z Rudolfem Valentino i Charliem Chaplinem. W tym okresie jej sekretarzem był poski aktor i autor tekstów Leopold Brodziński. Pod koniec lat dwudziestych jej popularność zaczęła spadać. W 1929 wyjechała do Anglii, gdzie zagrała w filmie Ulica potępionych dusz (The Way of Lost Souls). Był to jej ostatni film niemy. Nadeszła epoka kina dźwiękowego. W 1932 zagrała w filmie Na rozkaz kobiety (A Woman Commands) i po raz pierwszy zaśpiewała. Jej lekko chrapliwy, matowy alt u jednych wzbudził podziw, u innych krytykę. Dwa lata później Pola Negri zagrała w jednym filmie francuskim, po czym wróciła do Niemiec. W drugiej połowie lat trzydziestych zagrała tu główne role w kilku głośnych filmach. Najbardziej znane to Mazurka, Moskwa-Szanghaj (Der Weg nach Shanghai) i Tango Notturno, w którym zaśpiewała znany do dziś tytułowy przebój. Po wybuchu wojny wróciła do Stanów Zjednoczonych i zamieszkała w Hollywood. Był to praktycznie koniec jej kariery. W 1943 roku zagrała epizodyczną rolę w filmie Hi Diddle, Diddle, a w 1964 w filmie Księżycowe prządki (The Moon Spinners).

Pola Negri zmarła 1 sierpnia 1987 w San Antonio w Teksasie.

Jako gwiazda światowej sławy Pola Negri na każdym kroku podkreślała swoje pochodzenie. Dbała by w jej filmach pojawiały się jakieś akcenty polskie, przy podpisywaniu kontraktów na swe pierwsze filmy dźwiękowe często zabiegała o to, żeby na ekranie powiedzieć choć kilka zdań po polsku, lub zaśpiewać jakąś polską piosenkę. I tak w Mani bohaterka nosiła nazwisko Walkowska, w filmie Mazurka Pola Negri wystąpiła w polskim stroju ludowym, a w jednej z piosenek "przemyciła" imię Jasieńko, w filmie Hi Diddle Diddle wygrażała ukochanemu po polsku. Jej dom był zawsze otwarty dla polskich artystów, bardzo chętnie gościła w nim rodaków i starała się utrzymywać kontakty z większością Polaków zamieszkałych lub goszczących w Hollywood. Pola Negri chętnie obejmowała swym patronatem plebiscyty i konkursy organizowane przez polską prasę filmową i deklarowała opiekę artystyczną ich laureatom. Pomagała lansowac młodych artystów, dzięki jej wsparciu wypłynęli m.in. Dolores del Rio czy Witold Conti, którego jeszcze jako studenta przez dłuższy czas gościła w swej francuskiej posiadłości.

W latach trzydziestych Pola Negri nagrała także szereg płyt gramofonowych. W 1931 roku dla koncernu His Master's Voice nagrała kilka romansów rosyjskich z towarzyszeniem chóru cygańskiego. Dwa lata później dla firmy Ultraphon nagrała dwie piosenki w języku francuskim (m.in. słynny Paradis z filmu Na rozkaz kobiety). W drugiej połowie lat trzydziestych nagrała kilka płyt dla firmy Odeon - były to piosenki z jej niemieckich filmów: Mazurka, Moskwa-Szanghaj, Tango Notturno i Decydująca noc (Die Nach der Entscheidung). Piosenki z filmu Mazurka nagrała także w języku angielskim.

Renata Wąsowska
źródło: www.nitrofilm.pl