Reżyser filmowy, scenarzysta, operator. Urodził się 2 kwietnia 1953 roku w Warszawie. Absolwent Wydziału Operatorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi (1976; dyplom w 1978). Zmarł 24 grudnia 2014 roku w Grodzisku Mazowieckim. Po ukończeniu studiów związał się z łódzkim Studiem Małych Form Filmowych „Se-Ma-For”, gdzie zrealizował kilka krótkich filmów animowanych, aktorskich, a także aktorsko-animowanych: Symetrie (1977), Elementarz (1978), Dwa listy (1979), Deklinacja (1979), Praktyczne wskazówki dla zbieracza motyli (1980), Dzień kobiet (1981). W 1983 roku w Studiu Filmowym im. Karola Irzykowskiego nakręcił dwa dokumenty: Robactwo (1984) i Jest (1984).

Jako reżyser pełnometrażowych filmów fabularnych zadebiutował w 1988 roku współczesną opowieścią obyczajową Nowy Jork – czwarta rano (nagroda za debiut w Gdyni). Popularność i uznanie przyniosły mu Gry uliczne (1996; nagrody w Gdyni), historia dwóch dociekliwych młodych ludzi – dziennikarza i operatora – którzy na własną rękę prowadzą dochodzenie w sprawie tragicznej śmierci krakowskiego studenta (przed napisaniem scenariusza tego filmu Krauze, wraz z Jerzym Morawskim, nakręcił dwa filmy dokumentalne poświęcone tragicznej śmierci Stanisława Pyjasa). Trzy lata później zrealizował Dług (kilka nagród w Gdyni, ze Złotymi Lwami na czele, pięć Orłów, Syrenka Warszawska, Złota Taśma). Dwóch przyjaciół postanawia założyć wspólną firmę. Gdy bank odmawia kredytu, pomoc ofiaruje przypadkowo spotkany kolega szkolny jednego z nich. Niestety, nic z tego nie wychodzi, ale kolega poniósł pewne koszty, stracił trochę czasu. A jego czas – jak się okazuje – jest niezwykle cenny… Takiego suspensu do tej pory jeszcze w polskim kinie nie było.

Ponad trzydzieści festiwalowych laurów (m.in. nagrody w Gdyni, Karlowych Warach, Chicago, Manili, Valladolid, Atenach, Los Angeles, pięć Orłów) przyniósł mu film następny– Mój Nikifor (2004), w którym pokazał trzy miesiące z roku 1960 i dwa dni z roku 1967, kiedy to wielką wystawę prac tytułowego bohatera otworzono w warszawskiej Zachęcie, oraz jeden dzień z roku następnego – dzień śmierci artysty. Zrealizowany wspólnie z żoną Joanną Kos-Krauze Plac Zbawiciela (2006), dramatyczna opowieść o młodym małżeństwie z dwójką dzieci, które znalazło się w finansowych tarapatach, również okazał się triumfatorem wielu festiwali (kilka laurów w Gdyni, w tym Złote Lwy, nagrody w Sozhou, Valladolid, Trieście, Moskwie, Zimbabwe, cztery Orły, Złota Taśma). Papusza (2013; współreżyseria: Joanna Kos-Krauze), poświęcony wybitnej poetce cygańskiej, festiwalowy pochód rozpoczął od wyróżnienia w Karlowych Warach.

W latach 2008-2011 Krzysztof Krauze był przewodniczącym Rady Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2011).
 

Jerzy Armata
źródło: www.akademiapolskiegofilmu.pl