Biogram:
Reżyser filmowy, dokumentalista. Urodził się 4 stycznia 1940 roku w Warszawie. Studiował malarstwo w warszawskiej ASP, był także związany ze Studenckim Teatrem Satyryków STS (1958-1961), gdzie występował jako aktor. Absolwent Wydziału Reżyserii PWSFiT w Łodzi (1966).
Na początku współpracował z łódzką Wytwórnią Filmów Oświatowych, w ciągu dwóch lat zrealizował dla niej liczne filmy krótkometrażowe. Od 1968 roku związał się ze Studiem Filmowym „Tor”. Zadebiutował krótkometrażowym filmem telewizyjnym Monidło (1969) według opowiadania Jana Himilsbacha. Dwa kolejne filmy krótkometrażowe z 1971 roku – Piżama według prozy Leszka Płażewskiego oraz Meta oparta na opowiadaniu Marka Nowakowskiego – utrzymane były w podobnej poetyce małego realizmu. Meta z uwagi na wymowę (ukazanie przyzwolenia społecznego na cwaniactwo i korupcję) stała się na dziewięć lat „półkownikiem” (premiera w 1980 roku). Pokazana na festiwalu w Gdańsku w 1981 roku, otrzymała Nagrodę Specjalną. Pierwszym kinowym filmem Krauzego był dramat psychologiczny Palec boży (1972) według powieści Tadeusza Zawieruchy. Również późniejsze filmy reżysera często oparte były na prozie autorów współczesnych: Strach (1975), Party przy świecach (1980), Stacja (1981), Prognoza pogody (1982, Nagroda Główna na festiwalu w San Remo), Dziewczynka z hotelu Excelsior (1988), Akwarium (1995, także serial tv). Łączy je wrażliwość na człowieka oraz umiejętność kreślenia bogatych portretów psychologicznych postaci.
Od 1990 roku Krauze realizował głównie dokumenty, będące portretami twórców, m.in. Pisarz (1994) o Witoldzie Zalewskim, Preisner, czyli droga do sukcesu (1995), Układanie życia (1997) o Witoldzie Woroszylskim, Idąc, spotykając… (1999) o Stanisławie Różewiczu, Ćwiczenia z niepamięci (2004) o Januszu Morgensternie oraz Radość pisania (2005) o Wisławie Szymborskiej. Jego dwa filmy dokumentalne z 1998 roku – Szwed z „Wesela”, czyli niezdrowo i romantycznie oraz Życie wewnętrzne, czyli hobby – zostały nagrodzone na Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Krakowie.
Wrócił do fabuły w 2011 roku. Wyreżyserował wówczas Czarny czwartek. Janek Wiśniewski padł, będący rekonstrukcją dramatycznych wydarzeń Grudnia ’70 w Gdyni, za który otrzymał wiele nagród, m.in. nagrodę FIPRESCI na festiwalu w Montrealu. W 2016 roku zrealizował swój ostatni film Smoleńsk.
Reżyser zmarł 14 lutego 2018 roku, w wieku 78 lat.
Był bratem grafika i reżysera Andrzeja Krauzego.
Na początku współpracował z łódzką Wytwórnią Filmów Oświatowych, w ciągu dwóch lat zrealizował dla niej liczne filmy krótkometrażowe. Od 1968 roku związał się ze Studiem Filmowym „Tor”. Zadebiutował krótkometrażowym filmem telewizyjnym Monidło (1969) według opowiadania Jana Himilsbacha. Dwa kolejne filmy krótkometrażowe z 1971 roku – Piżama według prozy Leszka Płażewskiego oraz Meta oparta na opowiadaniu Marka Nowakowskiego – utrzymane były w podobnej poetyce małego realizmu. Meta z uwagi na wymowę (ukazanie przyzwolenia społecznego na cwaniactwo i korupcję) stała się na dziewięć lat „półkownikiem” (premiera w 1980 roku). Pokazana na festiwalu w Gdańsku w 1981 roku, otrzymała Nagrodę Specjalną. Pierwszym kinowym filmem Krauzego był dramat psychologiczny Palec boży (1972) według powieści Tadeusza Zawieruchy. Również późniejsze filmy reżysera często oparte były na prozie autorów współczesnych: Strach (1975), Party przy świecach (1980), Stacja (1981), Prognoza pogody (1982, Nagroda Główna na festiwalu w San Remo), Dziewczynka z hotelu Excelsior (1988), Akwarium (1995, także serial tv). Łączy je wrażliwość na człowieka oraz umiejętność kreślenia bogatych portretów psychologicznych postaci.
Od 1990 roku Krauze realizował głównie dokumenty, będące portretami twórców, m.in. Pisarz (1994) o Witoldzie Zalewskim, Preisner, czyli droga do sukcesu (1995), Układanie życia (1997) o Witoldzie Woroszylskim, Idąc, spotykając… (1999) o Stanisławie Różewiczu, Ćwiczenia z niepamięci (2004) o Januszu Morgensternie oraz Radość pisania (2005) o Wisławie Szymborskiej. Jego dwa filmy dokumentalne z 1998 roku – Szwed z „Wesela”, czyli niezdrowo i romantycznie oraz Życie wewnętrzne, czyli hobby – zostały nagrodzone na Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Krakowie.
Wrócił do fabuły w 2011 roku. Wyreżyserował wówczas Czarny czwartek. Janek Wiśniewski padł, będący rekonstrukcją dramatycznych wydarzeń Grudnia ’70 w Gdyni, za który otrzymał wiele nagród, m.in. nagrodę FIPRESCI na festiwalu w Montrealu. W 2016 roku zrealizował swój ostatni film Smoleńsk.
Reżyser zmarł 14 lutego 2018 roku, w wieku 78 lat.
Był bratem grafika i reżysera Andrzeja Krauzego.
Jerzy Armata
źródło: www.akademiapolskiegofilmu.pl
Kolor zdjęć::
- Barwny (43)
- Czarno-biały (83)
Powiązane tematy:
- 1969 - Struktura kryształu (1) jako reżyser II
- 1970 - Kaszëbë (7) jako reżyser II
- 1971 - Meta (7) jako reżyser
- 1971 - Piżama (1) jako reżyser
- 1972 - Palec boży (51) jako reżyser
- 1975 - Strach (14) jako reżyser
- 1976 - Zaklęty dwór (12) jako reżyser
- 1979 - Podróż do Arabii (1) jako reżyser
- 1980 - Party przy świecach (3) jako reżyser
- 1981 - Stacja (6) jako reżyser
- 1982 - Prognoza pogody [1982] (6) jako reżyser
- 1988 - Dziewczynka z hotelu Excelsior (5) jako reżyser
- 1995 - Akwarium (12) jako reżyser
Zdjęcia:
